Een aantal jaren geleden ben ik ernstig bedreigd. Met een zwaard. Een groot Samurai zwaard waarvan de punt op mijn keel werd gericht. De eigenaar van dit zwaard riep ondertussen dreigend ‘ik rijg je eraan’ en ‘je komt hier niet zomaar weg’. Was het terecht dat hij mij bedreigde? Nee. Maar het gebeurde wel ….
Minutenlang stond ik als bevroren. Tranen stroomden over mijn wangen. Ik herpakte mijzelf toen hij zijn zwaard liet zakken. Ik werd boos en vroeg hem schreeuwend ‘waar hij in godsnaam mee bezig was’. Als een wonder, zo voelde het voor mij althans, kwam hij weer bij zinnen. Hij verontschuldigde zich wel 100 keer. We hervatten ons gesprek, lachten nog wat en namen vervolgens afscheid van elkaar. Bij dit afscheid pakte hij mij vast, verontschuldigde zich nogmaals en gaf mij een knuffel. Een knuffel die ik, nog steeds alert, onderging. Niet in staat om te reageren.
Weer in mijn auto heb ik direkt een aantal mensen gebeld om mijn verhaal te doen. Iedereen reageerde geschokt en adviseerde mij om aangifte bij de politie te doen. Ik reageerde laconiek, nam de man niets kwalijk en was blij dat ik het had overleefd. Ik was op het verkeerde moment op de verkeerde plek, daar deed ik het mee af. Een reden om mij te bedreigen had hij namelijk niet dus bang hoefde ik ook niet te zijn.
Tot de dag erna: ik kon alleen maar huilen, was bang, durfde niet naar buiten en ‘stond strak van de spanning’. Het contact met de huisarts leverde mij een doosje pillen op. Welke pillen weet ik niet meer maar deze waren er in ieder geval op gericht om rustiger te worden. Drie weken lang heb ik thuis gezeten en niet gewerkt. Drie weken lang durfde ik alleen in onze straat heen en weer te lopen, verder durfde ik niet. Drie weken lang zat ik volledig vast, vast in mijn angst en vast in mijn huis. Met hulp van lieve mensen om mij heen was ik na drie weken weer in staat om voorzichtig actief te worden, weer te gaan werken en weer mijn leven op te pakken. Stapje voor stapje.
Het gebeurde was niet weg en niet verwerkt maar had wel een plekje gekregen.
Ongeveer een jaar na deze traumatische gebeurtenis heb ik contact opgenomen met deze man en hem uitgenodigd voor een gesprek. Een gesprek op neutraal terrein. Ik wilde hem laten weten wat de gebeurtenis met mij had gedaan en welke impact het gebeurde op mijn leven had gehad. Hij was verbaasd dat ik contact zocht en gaf direkt aan open te staan voor een gesprek. Het gesprek heeft plaatsgevonden, ik heb mijn verhaal kunnen doen en hij heeft geluisterd. Het was een bevrijdend gesprek, voor hem en voor mij. We hebben wederom afscheid genomen met een knuffel. Op mijn verzoek dit keer. Een goede knuffel. Het was goed zo.
Waarom ik dit vertel? Soms gebeuren er dingen in je leven waar je geen invloed hebt. Grote gebeurtenissen en kleine gebeurtenissen. Je reageert instinctief op een gebeurtenis, in een ‘split second’, zonder erover na te (hoeven) denken. De natuurlijke reactie van het lichaam op een gebeurtenis is vechten, vluchten of bevriezen.
Bovenstaande (waargebeurde) gebeurtenis analyserend: tijdens de bedreiging, was ik in de bevriezing. Niet in staat om te reageren. Zodra de bedreiging afnam ging ik vechten, vechten met woorden. De dag na de gebeurtenis vluchtte ik: angst nam de overhand, is was continue alert en voelde mij gespannen.
Van ‘ik voel mij veilig’, ging ik dus naar bevriezen, vechten en vervolgens vluchten. Allemaal automatisch, zonder dat ik er invloed op had. Door ’triggers’ (bedreigingen) daal je af van veilig richting ‘Vechten of Vluchten’ of ‘Immobilisatie’.
Door ‘glinsteringen’ (momenten van veiligheid en verbinding) kun je weer ophoog klimmen richting ‘Veilig en Verbonden’ en ben je weer in staat te functioneren en redeneren.
Ik help jou graag bij het in kaart brengen van jouw triggers en glinsteringen. Heel eenvoudig, zonder moeilijke en confronterende gesprekken. Wél met openheid, vertrouwelijkheid en verbinding.
Ik kijk er naar uit jou te ontmoeten.
Angelique
